Opdat we leren van andermans ervaringen: elke week een levensveranderend inzichtje van een bekendere Nederlander.
Esther van Fenema (48), psychiater, violist en auteur van Het ontstemde brein: ‘Bijna twintig jaar geleden kwam ik tijdens mijn co-schap interne geneeskunde bij een oudere man. Hij was een jaar of 65 en lag in z’n eentje de krant te lezen. ‘Hoe gaat het?’, vroeg ik. ‘Slecht’, zei hij. Hij had slokdarmkanker en nog maar een paar dagen te leven. Ik schrok. Hij zei: ‘Ik heb een rotleven geleid’, hij had met iedereen ruzie gehad en lag nu in zijn eentje de dood af te wachten.
De eenzaamheid, dat geïsoleerde bed, ik vond het gruwelijk om te zien. Daarvoor had ik altijd, half onbewust gedacht dat als je maar goed je best deed en in God geloofde, het allemaal wel goed zou komen, maar van die naïeve verwachting was ik in een keer verlost. Zo vanzelfsprekend is het allemaal niet, heb ik toen geleerd, sommige mensen sterven doodongelukkig. Zelf was ik in die jaren druk door de combinatie van vioolspelen en mijn studie geneeskunde. Tussen de co-schappen door reisde ik naar Brussel om daar aan het conservatorium af te studeren. Het was een tijd van grote prestaties, maar ook van eenzaamheid. Het wezenlijke van intieme contacten ontbrak, ik had ze met een grootsteeds, anoniem leven altijd geprobeerd te vermijden. Maar dankzij die man in het ziekenhuis heb ik geleerd: je moet heel hard je best doen om er iets van te maken. Ik ben alerter geworden op de mensen met wie ik omging en om af te rekenen met allerlei kwesties, ben ik in therapie gegaan. Inmiddels ben ik getrouwd en heb ik drie stiefkinderen. Zonder dat ik het spiritueel bedoel, is die oudere man een van de gidsen in mijn leven geweest. Misschien ben ik daardoor wel aan zo’n soort einde ontsnapt.’
